De baas van de Publieke Omroep, vroeg zich afgelopen week af of we wel genoeg luisteren naar de gewone man? Na de overwinning van Trump werden de media in Amerika overladen met kritiek dat ze de Trump aanhangers niet serieus hadden genomen. ‘Ook in Nederland speelt de vraag of de zogenaamde mainstream media wel weten wat er speelt op straat. Of ze het geluid van alle Nederlanders voldoende laten horen, of alleen dat van de hoogopgeleide kosmopolitische Nederlander.’ stelt ze in een opiniestuk in de Volkskrant.*
Ik moet eerlijk bekennen dat ik heel selectief kijk, en dat zal mijn wereldbeeld vast niet ten goede komen. Als krantenlezer heb ik geen idee wat er zich in de hoofden van de gewone man afspeelt en mijn beeld van de publieke omroep is gekleurd door mijn elitaire leesbril. Dus begon ik deze week angstig te zappen langs de zenders van de treurbuis om deze onwetendheid de baas te worden en ik moest constateren dat ze gelijk heeft en dat de gewone man schittert door afwezigheid de publieke omroep.
De populaire talkshows van de VARA – toch bij uitstek de omroep van de gewone man – barsten van het cultureel verantwoorde vermaak maar de gewone man zat er helaas niet tussen. Al zappend zag ik een multiculturele parade langs trekken, bevolkt met politiek correcte kunstenaars, opiniemaker uit de grachtengordel en de voltallige Volendamse elite.
Ik keek naar populair-wetenschappelijke programma’s en naar de gezellige babbeltv van omroep Max, de hippe quizzen met BN-ers en andere usual suspects en de jong- snel-en-wild-televisie van de BNN, maar geen spoor te bekennen van de gewone man. Zou ze dan toch gelijk hebben? Zou de balans helemaal zijn doorgeslagen in het voordeel van de elitaire linksdraaiende tv kijker?
Maar toen zapte ik per ongeluk langs een fragment van een spelshow uit een ver verleden. Ik zag een bekende kop die ik zo een, twee, drie niet thuis kon brengen. Gelukkig hielp de presentator me uit de brand: het was Gordon, en ik had hem niet herkend omdat hij optrad mét haar, een uitbundige krullenbol nog wel. Er was een programma gewijd aan zijn 25-jarige jubileum als zanger en dat werd – nota bene – uitgezonden op de publieke omroep.
Ik spoelde even terug want dat kan tegenwoordig zo gemakkelijk. Gordon werd aangekondigd als de zingende marktkoopman! Daar was hij dan, de gewone man, in levende lijve. “We hebben twee mensen bij elkaar gekregen die we al lang probeerden bij elkaar te krijgen en ze zingen een schitterend duet uit de West Side Story. Somewhere. Hier zijn Gerard Jolink en Gordon.”
De man die het duet aankondigde was good old Frank Masmeijer. Ook zo’n man die gewoon zichzelf was gebleven en inmiddels carrière maakt in een heel ander métier. En toen wist ik dat ze zich helemaal geen zorgen hoeft te maken. Het programma waar ik een fragment van zag heette G’oud en nieuw en werd uitgezonden door de NCRV, in het jaar 1992. De publieke omroep stond aan de wieg van de glansrijke carrière van Geer en Goor. Dat is iets om met recht trots op te zijn.
Het zit dus wel goed met de gewone man bij de NPO. Deze paradepaardjes van het volkse amusement, deze hardwerkende, immer bescheiden artiesten die altijd zo gewoon zijn gebleven, hebben hun loopbaan te danken aan onze goeie ouwe publieke omroep. Dat wapenfeit mag gerust in de boeken en wat mij betreft kunnen ze met een gerust hart elitaire programma’s blijven maken bij de publieke omroep. De ondraaglijke platheid van Geer en Goor brengt alles weer in balans.
