Onvoorbereid op reis gaan kan hele leuke dingen opleveren. Het ultieme reisgenot zijn voor mij toch juist die onverwachte plekjes om de hoek van de betreden paadjes, maar Jet Steinz gelooft er niet in. Zij geniet juist van de voorpret. En daar kan ik ook wel inkomen. Want als je je voorbereidt loop of rijd je niet achteloos langs een hele reeks interessante bouwsels of panorama’s. Maar wat is nu wijsheid? Wel of niet voorbereiden?

Met voorbedachte rade gingen we op pad naar Venetië. In de bieb haalde ik alvast wat reisgidsjes, moet-je-gezien-hebben-bestemmingen voor de emmer-lijst: Het San Marco-plein, de Rialto-brug, het Lido en nog zo wat van die toplocaties. En natuurlijk liepen we over de beroemde brug naar het beroemde plein om met eigen ogen te kijken hoe het er is, zoals je bij je eerste bezoek aan Parijs ook de Eifeltoren niet overslaat.

“Door je in te lezen over het reisdoel, je te verdiepen in de geschiedenis van een bepaalde plaats, en door kennis te verwerven van de lokale zeden en gewoonten, bewerk je als het ware de akker van je hersenen,” schrijft Steinz in een essay in De Volkskrant. “Bijkomend voordeel: lezen over je reisbestemming stimuleert de voorpret. En laat dat nu net de belangrijkste fase zijn in de vakantiebeleving, hebben studies aangetoond.”

Natuurlijk hadden we genoten van de voorpret, maar heel bevredigend was het niet om in de volle zon tussen de andere toeristen een foto te maken van het Doge paleis. De momenten die me het meest zijn bijgebleven zijn de onverwachte confrontaties, met een wijds panorama in de bergen of een monumentale kathedraal op een Noordfranse heuvel.

Ik herinner me een zondags autoritje door België, zonder gids of bestemming. Op goed geluk reed ik door de Kempen en Vlaams-Brabant. Onontgonnen terrein voor de meeste Nederlanders. Tot mijn verbazing kwam ik langs een schitterende abdij, het was die van Averbode, met een machtig mooie waterpartij op de binnenplaats – Vlaanderen heeft nog dat ongrijpbaar pastorale, ik weet niet precies waar het hem in zit.

Niet veel verderop daarna stuitte ik op een flinke barokke koepelkerk op een heuvel, alles ademde de sfeer van vroeger. Het was het bedevaartsoord van Scherpenheuvel-Zichem, dat menig Vlaming wel zal bezocht hebben, maar ik had er nog nooit van gehoord. En u waarschijnlijk ook niet. Rond de koepelkerk was een klein bedevaart centrumpje ontstaan met zelfs een heuse autozegening.

Ik herinner me de tocht nog zo goed omdat ik zo verbaasd was over zoveel schoons dat ik niet van te voren had opgezocht in de reisgids. Dus ja, ik geloof in dat soort onbevangen tochten. Al kleeft er wel een nadeel aan, want zulke tripjes kunnen ook niets dan teleurstelling opleveren, zeker als je verdwaald in een buitenwijk met fermettes en andere wanstaltige bouwsels, want daar zijn de Vlamingen ook meesters in. Maar die tripjes ben ik godzijdank allemaal weer vergeten.