Er wordt dezer dagen gefantaseerd en geromantiseerd, verbeeld en verzonnen en we overtuigen elkaar van deze ene waarheid, waar we zo graag in willen geloven. De grootste uitdaging lijkt het om het gezond verstand te gebruiken, nu de werkelijkheid op zand is gebouwd, torens van verlangen kantelen, horizonten verschuiven. It’s a wonderful world, zong Louis Armstrong toen ik nog jong was en hem bijna kon geloven. Laten we nu maar luisteren naar elkaars sprookjes en ons verbazen over de verscheidenheid ervan. Ik althans kan het beter uithouden met het feit, dat de ene waarheid niet bestaat. Sterker nog, het zou zo maar eens kunnen, dat het een betere wereld is, waarin hoop van de sokkel valt en waarheid veel gezichten heeft zoals wij mensen. Tenslotte vielen gelukkig ook veel helden uit onze geschiedenis van hun sokkel.

Dit waren overpeinzingen voor middernacht nog voor het nationale aftelmoment begon. Ik haalde snel nog een glas wijn uit de keuken, al was er geen metgezel in de buurt om traditiegetrouw hoopvol mee te toasten op het nieuwe jaar. En toch was het een moment van verwondering, waarop de tijd zich heel even uitschakelt. Want na alle oefening in afstand tijdens het afgelopen jaar was zelfs de herinnering aan de glans van rinkelend glas, aan de sensatie van omhelzing en ontroering flets geworden.

Bijna schoorvoetend verscheen het vuurwerk aan de overkant van het kanaal, ik hoorde en zag geen uitbundigheid, maar vooral beladen stiltes, donkere tussenruimtes. Juist dit gebrek aan overvloed, aan oogverblindend licht en oorverdovend geknal deed mijn hart nu even sneller kloppen. En ik liep ik naar het balkon aan de andere kant en keek naar de kathedraal. De schoonheid van ramen als nachtvlinders op een steenworp afstand was weer adembenemend. De toren leek meer dan ooit te vibreren in het violet van stadse lucht. Plotseling stroomt er vanuit deze hoogte, waar de ruiters op luchtbogen zitten als waren het personages van Jhieronymus Bosch, het vuurwerk in golvende draden, slierten of pijlen uit de steen. Dit schouwspel lijkt zinsbegoocheling!

Ik waande me even gelukkig, zo oog in oog met de kantelende tijd, waarin zelfs vuurwerk en gotiek kunnen samenspannen. It’s a wonderful world.