Blog

Kunnen we het werk van Lucebert met terugwerkende kracht nazikunst noemen? Dat vroeg ik me af toen ik het nieuws las dat het Stedelijk Museum in Den Bosch volgend jaar een gedurfde tentoonstelling organiseert met kunst uit het voormalige Derde Rijk. Dan zou het werk van Lucebert een mooie tegenhanger kunnen zijn voor bombastische en groteske werk van de nazikunstenaars.

“Alles van waarde…” verder lezen

Mijn dochter is in een fase waarin alle dieren die ziek zijn, pijn hebben of doodgaan haar in huilen doen uitbarsten. Dat kan ik me heel goed voorstellen, want ik heb als kleine jongen ook zo'n periode gehad, waarbij ik al het leed van de hele wereld op mijn kleine schoudertjes torste. En nog kijk ik niet graag naar deze beelden, al ik kan me er nu wel voor afsluiten.

Al een week of drie fiets ik langs rijen te vroeg uitgeschoten narcissen, voorjaarsbloemen die maar niet willen ontluiken. Het is bijna eind februari en carnaval is achter de rug. Bij gebrek aan nieuwe hoogtijdagen vullen de winkels de leeggekomen schappen alvast met voorjaarsattributen; oppottafels en zadenbakjes en kekke gieters.

Ik heb het niet zo op metromannen. Weet je wat ik bedoel? Dat zijn mannen die zittend plassen, mannen die vrolijk met hun wederhelft meegaan naar de meubelboulevard of die sans gêne roze dragen en op damesfietsen rijden, mannen die kunnen praten over hun gevoelens en de hele tijd begrijpend knikken als hun lief aan het woord is. Het probleem met deze mannen is dat ze ons – normale kerels – een slechte naam bezorgen: 'Kijk, Evert gaat ook gezellig mee om kleren te passen' en 'hij vindt het helemaal niet erg om samen met Elise Boer zoekt vrouw te kijken, hij kijkt ook als zij er niet is.'

We slibben dicht. Of liever gezegd, ons huis slibt dicht. Ik ben een verwoed verzamelaar van spullen die ik later nog eens kan gebruiken in ons nieuwe huis. Dat is handig, maar als je in een groter huis gaat wonen, heb je ineens nog veel meer kamers waar je spullen in kwijt kan die je wilt bewaren voor nóg later in je volgende nieuwe huis.

Ik breng mijn vader naar het ziekenhuis. Hij heeft een afspraak met de specialist en hij wil graag op tijd zijn. We zijn op tijd, ruim op tijd. We zijn pas over drie kwartier aan de beurt en dus nemen we plaats in een bijna steriele ruimte tussen allemaal zwijgende mensen van papa's leeftijd.

Het was augustus, vakantie en het mooiste weer van de wereld. En papa nam ons mee naar de kermis. Wat een heerlijke tijd. De kermis was in die tijd een magische wereld vol nieuwe avonturen, vol van ervaringen en vol van jongens en meisjes die zonder ouders naar de kermis mochten, rookten en bijna niet meer in een botsautootje pasten en dat toch deden om dan met een stoer gezicht tegen kleine kinderen van mijn leeftijd aan te botsen met een achteloosheid alsof ze het eigenlijk helemaal niet leuk vonden.